مدت هاست نبودم

نيستم،دقيقه ها ، ساعت ها و حتي روزهاي زيادي نبودمكه توي دست و پاي روزمره گي هايتان نباشم؛اما حالا آمده ام اين وسط ميان همه دل مشغوليتان بگويم:آدم ها مي آيند با هزار وعده وعيداما تا كمي هواي رابطه ابري شد مي روند و مي ميرند اما تا پاي لحظه مرگ هم نمي فهمند كه نمي فهمند كه رابطه هايي كه ارزشش را دارد را بايد از دل مايه گذاشتمراقبش بود،سختي كشيد تا به ساحل امن آرامش رسيد. مثل يك پروانه مثل روز اول به دورش چرخيددرك كرد گذشت كرد ، بايد پاي رابطه ايستاد، ايستادگي كرددرست مثل مادري كهپاي طفل شيرخواره اش مي ايستدحفظش مي كند حواسش هست تا كوچكترين اسيبي نبيندبزرگش مي كند.هر رابطه اي خود به خود في نفسه استعداد فروپاشي دارد دقيقا مثل همان نوزادي كه كافي ست تنها يك روز كه هيچ ، يك نصف روز نباشيدتا خداي نكرده انقدر گريه كند تا از گرسنگي كه هيچ از نفس هم بيفتد!شما ممكن است دوباره فرزندي ديگر بدنيا بياوريد اما خوب ميدانيد هيچ فرزندي جاي آن يكي را نميگيرد، غم نبود آن يكي كه ديگر نيست هميشه همراهتان هست!ادم ها استعداد هاي زيادي دارندو مستعدترين شاننماندن و نساختن استدر رابطه اي كه ارزشش را دارد مهم نيست چطور بحث شروع شدكه آنرا به دعوا كشاندو كه از سر كلافگي بلند شد و در را محكمپشت سرش بستاگر فكر مي كنيد و در دلتان ميگوييدرفت كه رفت بعدي به راحتي جايش را ميگيردنطفه اش را به چه حقي مي سازيد!!!!؟اگر پاي ماندن نداريداگر نميخواهيد بمانيد پايغم‌ و شادي اش ،پاي دلدادگي هايش پاي لبخند ها و بغض هاي فروماندهدر گلويشپاي بي قراري و بهانه هايشپاي ناز و نيازش...نه .... نسازيدش .....!.من حتي اگر نبودمبايد بداني در رابطه هاي سالم  رابطه هايي را كه ارزشش را دارداز دل كه هيچ بايد از جان مايه گذاشت