قصه ، قصه ي دل كندنه.....

خداحافظي سخت است،دل كندن سخت تر ...!خداحافظي گاهي دردناك است و پذيرفتن دل كندن و رها شدن از بعضي آدم دردناك تر!اما نبايد همه چيز را بدست زمان سپرد،ذهن ما آماده است تا هزاران بهانه بسازد تا لحظه ي خداحافظي و رها شدن از انسان هاي اشتباه را معلق و به تأخير بياندازد، همه چيز را صرفا بدست زمان سپردن باعث‌مي شود ميشود جسور نباشيم ، قدرت اراده امان را دست كم گرفته و خودمان را ،  وجودمان را ، عزت نفسمان را ،اصلا هست و نيستمان را ناديده بگيريم!چه بخواهيم چه به دست زمان بسپاريم لحظه ي خداحافظي مي رسد ، اگر امروز نرسد فردا مي رسد.واقعيت اين است زمان فقط بهانه اي ست تا به خورد دلمان بدهيم تا فرار كنيم از ديدن حقيقتو امان از قصه تلخ عادت به آدم ها.....اگر فهميده ايم به لحظه ي جدايي رسيده ايم بهتر است حداقل با خودمانروراست باشيمدرد را ادامه ندهيم‌ و به غم تبديلش نكنيمغم ، رنج بهمراه دارد و رنج آرام آرام روح ما را مي كشد و جسم ما را بيمار مي كندو مارا دچار وابستگي هاي كوركوورانه و از سر عادت مي كند.دل كندن ها را شروع كنيم.دل كندن از آدم هاي اشتباه ! از رابطه هايي كه سعي بر ساختنش داشتيمو ساخته نشد!از خاطرات تلخ !از عادت هاي غلط !از اميد هاي واهي !دل كه بكنيم، رها ميشويم.عزممان را كه جزم كنيم ، وداع و رها شدن را كه شروع كنيم ، مدتي غصه دار خواهيم بود سوگواري خواهيم كرداما بعد از آن مسيري نو روبرويمان باز خواهد شد با انسان هاي جديدي آشنا خواهيم شد خاطرات تازه اي شكل خواهيم دادو دريچه ايرو به فردايي بهتر با درايت مان رقم خواهيم زد و يادمان باشد  مهم‌ترين درسي كه از پاييز مي‌آموزيم، اين است:«تغيير» مي‌تواند زيبايي‌آفرين باشد ...